Evaluation of Medical Malpractice in Regard to Various Development Indicators: A Correlational Study

Amaç: Tıbbi malpraktis kavramı çok eski çağlardan beri biliniyor olmasına rağmen XIX ve XX. yüzyıllarda gerçekleşen mesleki, hukuki, sosyal ve ekonomik değişimler sonucu modern hâline kavuşmuş ve sonrasında, hekimliğin riskli doğası nedeniyle çeşitli ülkelerde tıp hukuku ayrıca değerlendirilmeye, buna yönelik yasalar çıkartılmaya başlanmıştır. Çalışmamızda çeşitli ülkelere ait hekimlere karşı oluşturulan şikâyet ve tıbbi malpraktis olgu sayıları ile bazı sağlık, hukuk ve ekonomik gelişmişlik göstergeleri arasındaki ilişkinin tespiti hedeflenmiştir. Gereç ve Yöntemler: Tıbbi malpraktis istatistiklerine internet üzerinden ulaşılabilen Almanya, Kaliforniya, Danimarka, Meksika ve Norveç'e ait veriler bu ülkelerin hekim başına düşen nüfusları, kişi başı sağlık harcamaları, Hukukun Üstünlüğü Endeksleri ve İnsani Gelişim Endeksleri bağlamında değerlendirilmiştir. Bulgular: Toplam şikâyet ve tıbbi malpraktis olgu sayılarında hekimlerin payı sırasıyla Almanya'da %86/%77, Danimarka'da %89/%81, Meksika'da %90/%97 olarak bulunmuştur. Hekimlere yönelik şikâyetlerin tıbbi malpraktis olarak neticelenme oranları ise Almanya'da %24, Kaliforniya'da %28, Danimarka'da %23, Meksika'da %12, Norveç'te %29 olarak bulunmuştur. Ülkelere ait tıbbi malpraktis iddia ve olgu sayılarının, İnsani Gelişme Endeksi ile pozitif yönde güçlü derecede, Hukukun Üstünlüğü Endeksi ile ise pozitif yönde çok güçlü derecede korele olduğu; iddiaların tıbbi malpraktis olarak neticelenmesi oranının ise insani gelişme ve Hukukun Üstünlüğü Endeksleri ile pozitif yönde güçlü derecede korele olduğu tespit edilmiştir. Sonuç: Gelişmekte olan ülkeler başta olmak üzere tüm dünyada tıbbi malpraktis konusunun öneminin yadsınamaz bir gerçek olmasından hareketle; tıbbi, hukuki, bürokratik ve toplumsal açılardan objektif bakış ile çözüm yolları aranması ve konuya yönelik önleyici tedbirlerin alınması gerekmektedir.