Efficacy of Daptomisin Versus Linezolid in the Treatment of Vancomycin Resistant Enterococcus Meningitis in an Experimental Rabbit Model

Amaç: Akut bakteriyel menenjitlerin yüksek mortalite ve morbidite oranları ile acil tedavi endikasyonları olup uygun tedavi, uygun dozda ve uygun sürede verilmelidir. Vankomisin dirençli enterokok [vancomycin resistant enterococcus (VRE)] taşıyıcılığı giderek artan oranlarda görülmeye başlanmıştır ve postoperatif menenjit etkeni olarak da karşımıza çıkmaktadır. Ancak VRE menenjitinde optimal tedavi rejimi bulunmayıp, vaka bazında değerlendirilmektedir. Bu çalışmada, deneysel menenjit modelinden yola çıkılarak VRE menenjitinde tedavi planı oluşturulmasına katkı sağlanması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Çalışmamızda Yeni Zelanda tavşanlarında VRE menenjit modeli oluşturulduktan sonra daptomisin ve linezolidin etkinliği kontrol grubu ile karşılaştırılmıştır. Daptomisin 15 mg/kg tek doz, linezolid 20 mg/kg dozunda 12 saat arayla 2 doz olarak uygulanmıştır. Kontrol grubuna antibiyotik verilmemiştir. Gruplar, beyin omurilik sıvısı (BOS) hücre sayımı, kültür, protein, glikoz ve eş zamanlı kan şekerleri açısından karşılaştırılmıştır. Bulgular: BOS pleositozu ve biyokimyasında her iki grupta benzer gerilemeler olmakla birlikte tedavinin 24. saatinde daptomisin grubunda tavşanların %22'sinde üreme devam ederken, linezolid ve kontrol grubunda üreme olmamıştır. Sonuç: Çalışmamızda daptomisin ve linezolid grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır. VRE menenjiti için yerleşik bir tedavi rejimi olmaması nedeniyle çalışmamızdaki antibiyotiklerin etkinliğinin standart rejimle kıyaslanması imkânı olmamıştır. Mevcut bulgularla önerilebilecek optimal bir tedavi rejimi bulunmamaktadır. Yeni tedavi seçenekleri, kombinasyon tedavileri ya da intratekal, intraventriküler uygulamalar üzerine ileri araştırmalar yapılması gerekmektedir.