Gehechtheidstheorie in de orthopedagogische praktijk: Nieuwe ontwikkelingen en vertaalslag naar het klinische handelen

De gehechtheidstheorie heeft een onmiskenbare impact gehad op de orthopedagogische praktijk. Toch zijn er kritische vragen te stellen over de vertaling van de gehechtheidstheorie naar het klinisch handelen. De gehechtheidstheorie biedt weinig concrete handvaten om dat klinisch handelen te sturen. Recent hebben we een theorie geformuleerd over de ontwikkeling van gehechtheid als een veiligheidsconditioneringsproces (safety conditioning proces). Deze leertheorie over gehechtheid suggereert dat het mogelijk is om de ouder-kindgehechtheidsrelatie te versterken of te herstellen door gebruik te maken van antecedente interventiestrategieën, consequente interventiestrategieën en exposuretherapie. In deze bijdrage wordt de leertheorie over gehechtheid en de vertaling ervan naar het orthopedagogisch handelen verder toegelicht. We illustreren hoe dit leertheoretische model een brug bouwt tussen een systematische en evidence-based hulpverlening en het therapeutisch potentieel van het gehechtheidstheoretisch model.