بررسی تاثیر حداکثر اکسیژن مصرفی بر شاخص¬های پويايي اكسيژن دوره ريكاوري پس از فعاليت بيشينه پیوسته در زنان بسکتبالیست

مقدمه: دوره ريكاوري، دوره جدايي ناپذير پس از ورزش است كه در این دوره ميزان متابوليسم بالاتر از سطوح استراحتي است. درک چگونگي پويايي اكسيژن مصرفي در دوره ريكاوري با استفاده از شاخصه هاي آن، پس از فعاليت ورزشی می تواند به مربيان، ورزشكاران و بیماران با درجات مختلف نارسایی های قلبی در طراحي برنامه تمريني كمك کند. بر همين اساس هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر حداکثر اكسيژن مصرفی بر شاخص های پویایی اکسیژن دوره ريكاوري پس از فعاليت بيشينه پيوسته در زنان بسکتبالیست می باشد. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه، 7 زن بسکتبالیست نخبه با میانگین سنی 5/1 ±21 سال، وزن 7/5±71/60کیلوگرم، قد 6/5±3/168 سانتی متر، شاخص توده بدنی 7/1 ±7/21 و حداکثر اکسیژن مصرفی 4/3 ± 4/41 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به صورت نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های شاخص های پویایی اکسیژن دوره ريكاوري از دستگاه سنجش گازهای تنفسی (GAS ANALYZER) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون Paired t در سطح معنی­داری 005/0= P استفاده گردید. نتایج: پس از فعالیت بیشینه پیوسته، در نصف زمان ریکاوری اکسیژن (005/0= P) و نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن (001/0= P) تفاوت معنی­داری مشاهده شد. بحث: آزمودنی هایی که حداکثر اكسيژن مصرفی بالاتری دارند، پویایی اکسیژن سریع تر و نصف زمان ریکاوری کوتاه تری داشته و بازگشت به حالت اولیه در آنان سریع تر است. کلید واژه ها: پویایی اکسیژن دوره ریکاوری، حداکثر اکسیژن مصرفی، فعالیت بیشینه پیوسته.