Processen van zelfvergeving in therapie bij ontrouw in een liefdesrelatie: een casusstudie naar een empirisch ondersteunde behandeling

Samenvatting Het vermogen tot zelfvergeving hangt ermee samen of mensen positieve banden onderhouden met zichzelf en anderen. Zelfvergeving kan met name belangrijk zijn voor cliënten die anderen pijn hebben gedaan. Juist in de meest intieme relaties kunnen mensen elkaar diep kwetsen, in het bijzonder bij ontrouw in een liefdesrelatie. Voor mensen die hun partner ontrouw zijn geweest, kan zelfvergeving daarom een behandeldoel zijn. In deze casusstudie naar een evidence-based behandeling beschrijven we een casus van een witte vrouw van begin vijftig die zichzelf niet kon vergeven nadat ze haar echtgenoot ontrouw was geweest. De behandeling bestond uit een 8 weken durend behandelprotocol met individuele gesprekstherapie ten behoeve van zelfvergeving, waarin technieken uit de emotion-focused therapy (niet te verwarren met Emotionally Focused Therapy (EFT), red.) worden gecombineerd met principes uit de positieve psychologie; dit laatste ter bevordering van actieve medewerking van cliënten aan een therapiemodel voor zelfvergeving, bestaande uit vier componenten: verantwoordelijkheid, wroeging, herstel en vernieuwing. Deze casusstudie laat zien hoe helpend technieken uit de emotion-focused therapy kunnen zijn voor het emotionele herstel van de cliënt, en in welke opzichten de interventie als een eudemonisch proces fungeerde; als een proces dat ten goede kwam aan het persoonlijke en relationele welzijn van de patiënt.