Autonomia jako zadanie (auto)edukacyjne młodzieży

Jedną z konsekwencji życia we współczesnej rzeczywistości, którą można określić mianem ambiwalentnej, heterogenicznej i nieprzewidywalnej, jest szeroko rozumiana indywidualizacja. Przejawia się ona w niemalże wszystkich sferach funkcjonowania jednostki. W wielu ujęciach teoretycznych podmiotowi przypisuje się główną odpowiedzialność za powodzenie życiowe, rozwój kariery czy też kształtowanie tożsamości. Prawidłowość ta skłania do bliższego przyjrzenia się kategorii „autonomii”. Jej analiza może okazać się szczególnie interesująca w przypadku młodych ludzi, przed którymi stawia się liczne zadania mające prowadzić do osiągnięcia przez nich statusu dorosłości. W niniejszym artykule podjęto próbę uzasadnienia tezy, że autonomia stanowi zadanie (auto)edukacyjne młodzieży, analizowana jako jeden z zasadnych wymiarów podmiotowości człowieka, będący jednocześnie celem rozwoju i naturalną potrzebą okresu adolescencji. W tym kontekście rozpatrywana jest zarówno pod względem wyzwań, jakie jej kształtowanie stawia przed edukacją, jak i pewnych jednostkowych zobowiązań mających znaczenie dla procesu krystalizacji własnego „ja” młodego człowieka.