Życzliwość jako cnota moralna w polskiej filozofii moralnej

Życzliwość w tradycji polskiej filozofii moralnej wywodzi się z gościnności. Treść zobowiązania do gościnności wypełnia pojęcie ludzkości, a następnie, od przełomu XIX i XX wieku, także dzięki inspiracji oświecenia szkockiego, przechodzi w kategorię życzliwości. Jest ona postrzegana jako cnota i źródło moralnej praktyki, jako zalążek wartościowych postaw i fundamentalna zasada społecznego życia. Autor artykułu odwołuje się do myśli Witołda Rubczyńskiego, Czesława Znamierowskiego, Tadeusza Kotarbińskiego oraz Henryka Elzenberga, aby uzasadnić, że życzliwość, bezinteresowna i bezwarunkowa, jest najbardziej pożądaną zaletą moralną, która powinna być kształcona i pielęgnowana dla polepszania współżycia społecznego.