Diagnostyka raka płuca: stan obecny i obszary poprawy

Rak pluca pozostaje najczestszym nowotworem zlośliwym w Polsce, ktorego objawy kliniczne pojawiają sie poźno, a rokowanie jest zazwyczaj niekorzystne. W analizie omowiono praktyke procesu diagnostycznego raka pluca w ostatnich latach w Polsce wraz z ze zmianami, jakie zachodzily w wyniku wprowadzenia tzw. pakietu onkologicznego (2015) oraz jego poźniejszych korekt. Dokonane obserwacje wskazują, ze pomimo podejmowanych wysilkow proces diagnostyczny jest w dalszym ciągu rozproszony i czesto rozciągniety w czasie. Bariery biurokratyczne powodują, ze cześc pacjentow nie korzysta ze ściezki wyznaczonej przez karte diagnostyki i leczenia onkologicznego (DiLO), a niewlaściwe proporcje w wycenach świadczen skutkują tendencją do nadmiernych hospitalizacji w trakcie diagnostyki. Problemem jest rowniez powtarzanie badan obrazowych. Braki w diagnostyce patomorfologicznej i molekularnej powodują, ze decyzje kliniczne bywają podejmowane bez pelnej wiedzy na temat charakteru zmiany, w tym z pominieciem kompleksowej analizy biomarkerow predykcyjnych. Analiza procesu diagnostyki raka pluca w ramach aktualnie istniejących rozwiązan opieki zdrowotnej wskazuje na koniecznośc upowszechnienia systemu, w ktorym proces diagnostyczny ma charakter kompleksowy, jest odpowiednio zarządzany i skoordynowany, a takze poddany ocenie jakości.